Ciao Italia:)

Zanim zdań parę o miejscu, do którego zmierzamy, słów kilka jeszcze o Karyntii. To ujmująca kraina, o którą w aż tak imponującej postaci Austrii bym nie podejrzewała. Przepiękne krajobrazy: niesamowite góry, mnóstwo zieleni, zapierające dech w piersi jeziora, a w to wszystko bardzo subtelnie, ze smakiem, wyczuciem i starannością, wpleciona ludzka ręka w postaci tuneli, mostów, uroczych kapliczek i w końcu mieszkalnych, uporządkowanych, ale w ciepłym stylu domów mieszkalnych. Jadąc idealnie gładkimi drogami nie można zdecydować się, czy spojrzeć na wnoszący się na szczycie jednej z gór kamienny zamek o kształtach tak tradycyjnych, zamkowych, że aż oczami wyobraźni widzi się obok prawdziwą królewnę, jak z bajki:). Czy też przyglądać się pasącym sie wysoko w górze owcom, którym nawet zagorzały mięsożerca pozazdrościłby soczystej trawy na gładkich, równych i niesamowicie rozległych polach.

Warto wybrać się tam na dłużej.

Kiedy zbliżaliśmy się do Włoch otoczyła nas chmara motocyklistów, naprawdę setki - chyba wracali z jakiegoś zlotu. Widok imponujący, ale jechać na autostradzie w ich towarzystwie to wyzwanie.

Jeszcze w nocy, jak spaliśmy albo usiłowaliśmy spać, Wiki było bardzo gorąco (temperatura w nocy to jakieś 25 stopni). Zamoczylam jej kocyk w zimnej wodzie i na nim się położyła - dopiero wtedy przestała dyszeć. W pewnym momencie gdzieś w oddali zaczęły wyć syreny. Rzut okiem na zegarek: 4.45 i sugestia A. - czyżby nasi postanowili zemścić sie za Schleswig-Holstein?:)

Za kolejnych parę chwil rozległy się dzwony z kościoła wzywające na wczesnoporanną mszę, także noc mieliśmy niby przespaną, a jednak...:)

Gospodarze naszego landhausu (jak się okazało Serbowie) ze zdumieniem przyjęli te wiadomości i przepraszali mówiąc, że zazwyczaj jest tam baaardzo spokojnie.

Tak, czy siak, takie rzeczy odbieram jako tzw. lokalny koloryt, więc na pewno będę polecać to miejsce.